KOVIN: Izložba „Svakodnevni dijalog”

Postavka radova jedanaest autora vodi kroz interakciju kolega sa Fakulteta primenjenih umetnosti u Beogradu, koji se predstavljaju autentičnim likovnim izrazom i različitim estetskim i tehnološkim rešenjima.

Kolege, profesori i saradnici odseka Primenjeno vajarstvo Fakulteta primenjenih umetnosti u Beogradu, predstavljaju se do kraja aprila u Galeriji Centra za kulturu Kovin, izložbom „Svakodnevni dijalog”. Ideja o zajedničkom nastupu 11 autora potekla je iz međusobnih uticaja koji se svakodnevno ostvaruju između njih. Tako su se pod krovom kovinskog centra našli radovi Dejana Trivunca, Julijane Protić, Miloša Radenkovića, Milice Crnobrnja Vukadinović, Vukašina Milovića, Nenada Vacića, Nikole Markovića, Tatjane Karavelić, Marka Vukše, Marka Crnobrnje i Marka Vučkovića, sve umetnici različite stvaralačke orijentacije.

– Postavka „Svakodnevni dijalog” opisuje razgovor umetnika kroz umetničko ispoljavanje trodimenzionalnog prikazivanja stvari, odnosno skulptura koje svako od umetnika prikazuje. Nas kolege povezuje jedna različitost u odabiru materijala, različitost u poetici, a imamo zajedničko upravo taj umetnički dijalog koji vodimo svakodnevno na fakultetu – objašnjava vajar, prof. Miloš Radenković, dok Julijana Protić, učesnica i autor teksta kataloga, podvlači da su izloženi vajarski radovi autora koji se predstavljaju različitim i autentičnim likovnim izrazom, estetskim i tehnološkim rešenjima, kao svojevrsnim dijalogom o fenomenu, određenosti, izvoru i ishodištu bitnih svojstava skulpture, crteža i slike, njihovih tehničkih izvođenja i umetnosti uopšte.

Ona navodi primere skulptura od kamena Dejana Trivunca, koje uvode u svet magične predmetnosti, zaustavljenih, u trenutku „zamrznutih” prizora odloženih i zaboravljenih stvari, misli i emocija. Kadrirani monohromatski izvodi unutrašnjih stanja i zbivanja, na crtežima, pretvaraju apstraktan predeo nigdine u organski opipljivu materiju koja pulsira i ujedno i privlači u sebe, a i može da se širi neograničeno.

– Moje skulpture su od polimernih materijala u kombinaciji sa mermernim granulatom, geometrizovani i neodređeni oblici razvijeni repeticijom, redukovane, pročišćene forme koje nisu figurativne, ali prizivaju asocijaciju telesnog, čulnosti, intimnosti i odsustva istog. Evociraju žensko telo, mesto ženskog. One su reprezenti dualističkog odnosa nežnog i čvrstog, suptilnog i brutalnog, banalnosti materijala i rafiniranosti percepcije – kaže Julijana Protić.

Skulpture od metala Nikole Markovića su ekvilibrijum artificijelne forme visokouglačanih površina metala i njenog, izloženog pogledu, središta prepunog metalnih kupastih šiljkova, koji kao da rastu taloženjem ili kaplju sa zidova utrobe skulpture. Svaka je masivna i monumentalna u izrazu celina, nastala repeticijom/spajanjem nekoliko istovetnih, ili sličnih delova, sa središnjim perforiranim mestom, pa se javlja dilema da li je oblik tek u nastajanju ili je u razgradnji. Suprotstavljenost spoljašnje geometrizovane redukovane forme sa unutrašnjim vrelom amorfnih, „slučajno” nastalih reljefa usmerava percepciju na simboličku ravan Tajne, kao stvaralačkog i životvornog motiva bitisanja.

Vajar, Marko Vučković, kako se navodi, stvara skulpture koje su metaforičan prikaz umetnikovog razmišljanja o idealnim sistemima funkcionisanja koji se nadovezuju na prirodne procese, i idealnim sklopovima. Asocijativno, pozivaju na tradicionalni pristup i čvrste skulptorske forme, ali ideja i težnja je da se sjedinjavanjem sa savremenim elementima i tehnikama stvori novo i neočekivano jedinstvo i doživljaj.

Postavka radova jedanaest autora vodi kroz interakciju kolega sa Fakulteta primenjenih umetnosti u Beogradu, koji se predstavljaju autentičnim likovnim izrazom i različitim estetskim i tehnološkim rešenjima.